kreuleschrijft

Gut nee, de 74-jarige Annie Koot uit Maarssen voelt zich allerminst een meid. Eerder een dame op leeftijd. Zelf denkt ze dat er genoeg mensen zijn die haar ‘gewoon een oud wijf op hardloopschoenen’ vinden. Ach, het kan haar weinig schelen, zegt ze een halfuur voor de start van de eerste editie van de Utregse Meidenloop.

Annie Koot houdt van hardlopen, dus Annie Koot lóópt hard. Drie keer in de week, tien à twaalf kilometer, bij loopgroep Haddekik uit Maarssen. Kijk, Koot is niet de snelste. Tempowisselingen zijn niet meer aan haar besteed. En wanneer ze met haar loopvriendinnen door Maarssen en omgeving loopt, komt ze meestal als laatste over de streep. Soms voelt ze zich bezwaard en denkt ze: ik stop ermee. Maar haar vriendinnen worden bijna boos wanneer ze over stoppen begint. Trouwens, zo langzaam is ze niet: vijf kilometer doet ze meestal in ‘een minuut of 33’. Ze ziet trouwens wel een beetje op tegen al die keitjes in de Utrechtse binnenstad. ,,Die ben ik niet gewend, hopelijk valt het mee.’’ 

Annie Koot is één van de ruim 1500 deelnemers aan de Meidenloop. Aangekondigd als een ‘fun run’, meedoen voor de lol dus. Organisator Gerard Peek wilde van startgeld of prijzengeld niets weten, hooguit een beker voor de nummers één, twee en drie. De inschrijving was echter nauwelijks geopend of enkele Nederlandse toppers meldden zich: Merel de Knegt (eerste NK marathon, eerste NK tien kilometer), Miriam van Reijen (derde NK marathon) en Lindsay van Marrewijk (eerste marathon Leiden). Ze waren blijkbaar toch nieuwsgierig geworden naar de allereerste aflevering van de Utregse Meidenloop.

Dat iedereen zo’n loopevenement op haar eigen manier beleeft, blijkt drie kwartier voor de start. Zoveel meiden, zoveel manieren om je te prepareren. De één zit op een kerkbankje in de koele Domkerk, de ander kleft met haar scootervriendje die zo lief was om haar naar het Domplein te rijden. Soms zie je meiden vrolijk op een terras, de wat serieuzere meiden lopen zich warm en doen aan rekken en strekken. Ieder haar ding dus. Totdat de speaker iedereen oproept om mee te doen aan een collectieve warming up: het Domplein wordt in no time één grote hupsende meidenmassa. Best gezellig natuurlijk, met z’n allen springen op het Domplein,maar iedereen is gekomen om die vijf kilometer te lopen. Dat gebeurt precies om zes uur, wanneer wethouder Rinda den Besten (op hardloopschoenen) het startschot geeft. Via de Herenstraat, Lepelenburg, het Ledig Erf, de Vondellaan en de Croeselaan lopen de dames naar de finish op het Jaarbeursplein. Den Besten had haar hardloopschoenen niet voor niets aangetrokken: ze loopt mee. 

Na zestien minuten en 33 seconden komt de Marokkaanse Rkia El Moukim (22) –met een ongelooflijk brede glimlach op haar gezicht als eerste over de finish, achttien seconden sneller dan nummer twee Merel de Knegt. ,,Het ging erg makkelijk vandaag,’’ zegt El Moukim in het Frans. Ja, het was best warm, ‘maar in Marokko is het warmer, dus ik ben het wel gewend.’ Lindsay van Marrewijk werd derde, Miriam van Reijen uiteindelijk zevende. Van Reijen heeft genoten. ,,Weet je waarom? Niet alleen maar omdat er veel publiek was en omdat het onderweg écht gezellig was, maar vooral omdat we alleen maar met vrouwen waren. Bij grote wedstrijden gaat de aandacht altijd uit naar de mannen. Nu werden we eens niet overschaduwd door al die kerels; het was óns feestje.’’ Langzaam maar zeker komt de rest ook binnen. Een hel, roept de één. Ik ging twee keer dood onderweg, roept een ander. Maar verreweg de meeste meiden komen, net als Rkia El Moukim, lachend over de eindstreep. Ze nemen bloemen in ontvangst, ze laten zich zoenen door hun mannen, vriendjes en/of kinderen. Missie volbracht. Oh ja, Annie Koot zat er trouwens niet ver naast: 33.57 minuten. Dat deden een hoop meiden
haar niet na.  

(AD Utrechts Nieuwsblad, 2010)